Σελίδες

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

«Το φιλί της γυναίκας αράχνης»

Ο Αλέξης Ρίγλης καταθέτει τη δική του θεατρική εκδοχή πάνω στο μυθιστόρημα του Αργεντινού Μανουέλ Πουίγκ (1932 – 1990), «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» (1976) δίνοντας έμφαση στη συναισθηματική διαπλοκή των προσώπων και απαλύνοντας τις «πληγές» τους μέσα από διακριτικές κωμικές αποχρώσεις. Τα πρόσωπα – φορείς ιδεών, ξεκάθαρα ως προς τη σύλληψή τους, διεκδικούν και υποστηρίζουν με σθένος τα «θέλω» τους χωρίς να κινούνται απειλητικά το ένα απέναντι στο άλλο. Όσο φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες που τους ωθούν στην αλληλεξουδετέρωση. Εκείνοι όμως αντιστέκονται. Γιατί αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που τους «χωρίζουν». Το κελί της φυλακής, που μοιράζονται ο αριστερός Βαλεντίν και ο ομοφυλόφιλος Μολίνα, καθίσταται περιβάλλον-μετωνυμία ενός αφιλόξενου κόσμου που κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και εν τέλει περιθωριοποιεί ό, τι δεν ευθυγραμμίζεται με τις προδιαγραφές του. Στον κλειστό αυτό χώρο της τιμωρίας πρέπει να συνυπάρξουν αρμονικά δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Φαινομενικά τουλάχιστον. Γιατί οι ήρωες του Πουίγκ, αν και ασύμβατοι μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως, ανήκουν στους «διψώντες τη δικαιοσύνη», αναζητώντας την ψυχική και την ηθική δικαίωση μέσα στην αποδοχή, στην αγάπη και στην τρυφερότητα. Με διαφορετικά βέβαια μέσα ο καθένας, με τους δικούς του όρους και τον προσωπικό του τρόπο σκέψης.
     Ο Αλέξης Ρίγλης συνθέτει μια εξέχουσα από όλες τις απόψεις θεατρική ατμόσφαιρα, έτσι ώστε, φεύγοντας από το Θέατρο «104», να νιώθεις για πολλή ώρα τη συγκίνηση της αλήθειας αγκυροβολημένη μέσα σου. Με λιτά μέσα στήνει έναν κόσμο θεατρικής συμβάσεως, η οποία βαθμιαία αναιρείται ως ψευδαίσθηση. Ο θεατής αισθάνεται πως μοιράζεται το κελί του Βαλεντίν και του Μολίνα, γεγονός που εξασφαλίζει και η διαμόρφωση του χώρου. Άλλωστε, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα δεν φορτώνονται με τίποτα περιττό. Μόνο τα απαραίτητα. Έτσι, τα πρόσωπα βιώνουν τα παθήματα της πεπρωμένης διαδικασίας αναλώσεώς τους σε έναν αφαιρετικό χώρο, που πριμοδοτεί τη δυναμική του λόγου.
     Ως Μολίνα, ο Μιλτιάδης Φιορέντζης παίζει με την ιδιάζουσα λεπτομέρεια ενός δύσκολου ρόλου τον οποίο κατορθώνει να δώσει ανάγλυφο στο κοινό, γλαφυρό στην κίνηση και εύγλωττο στις σιωπές του. Ο κύριος Φιορέντζης ελέγχει με κινήσεις ακρίβειας το μέτρο και τον ακροβατισμό του χαρακτήρα που υποστηρίζει βγαίνοντας «σώος και αβλαβής» από τις παγίδες μιας εύκολης σχηματοποίησης.
     Ως Βαλεντίν, ο Αποστόλης Τότσικας δημιουργεί μια ευεργετική αντίστιξη στο πλαίσιο της διαπλοκής με τον άμεσο παρτενέρ του. Η συνολική ερμηνευτική εμφάνιση του κυρίου Τότσικα αναδίδει ειλικρίνεια εκφράσεως, ξεκινώντας από την απλοϊκότητα της επίπεδης συλλήψεως του χαρακτήρα που υποδύεται, μέχρι τα αλλεπάλληλα «κρεσέντο» των καταστάσεων.
     Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και το ηχητικό «περιβάλλον» της Βικτώριας Νταρίλα συμβάλλουν στην επισήμανση της διαδικασίας μεταβάσεως από το σχηματικό της δράσεως στο πολύπλοκο της σκηνικής εκθέσεως των συλλογισμών, που εκφράζουν οι ήρωες.

http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/

Θέατρο "104"
Ευμολπιδών 41, Γκάζι,Γκάζι
Τηλ : 2103455020
Παραστάσεις : Mέχρι : 13/4/2014
Πληροφορίες : Παρ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.
Τιμη : € 12, 8.

Ναύπλιο

Η αργολική πρωτεύουσα έχει πετύχει να είναι τόπος φιλόξενος τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της. Νέα μυαλά και άξιοι οικοδεσπότες έχουν διαμορφώσει και προσφέρουν ένα υποδειγματικό τουριστικό προϊόν, που αξίζει να γνωρίσουμε.

Η Δήμητρα, η Λαμπρινή και ο Κώστας είναι τρεις νέοι άνθρωποι που, ανεξάρτητα από τις σπουδές και τον πρότερο επαγγελματικό τους βίο, επέλεξαν να ασχοληθούν με τον τουρισμό. Αναπλιώτες όλοι τους, όπως λέγονται οι κάτοικοι της πρώτης πρωτεύουσας της Ελλάδας, είτε επέστρεψαν είτε απλώς είδαν κάποια στιγμή τον τόπο τους αλλιώς. Οραματίστηκαν πώς θα ήθελαν να είναι η πόλη όπου θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αλλά και η εικόνα που αξίζει να γνωρίζουν οι επισκέπτες της, και επιδόθηκαν στο έργο. Ενα μπουτίκ ξενοδοχείο με αυθεντικά έργα τέχνης και υποδειγματικό πρωινό, ένα ζαχαροπλαστείο με τις πιο εκλεκτές σοκολάτες και ένα εναλλακτικό καφέ με βιβλιοθήκη, που κάθε καλοκαίρι διοργανώνει ένα μικρό φεστιβάλ με μεγάλα ονόματα (!), είναι μονάχα η δική τους συμβολή -και των φίλων, συγγενών και συνεργατών τους ασφαλώς- στην αναγέννηση του Ναυπλίου. Γιατί αυτοί δεν είναι οι μόνοι Αναπλιώτες που αφουγκράστηκαν τις δυνατότητες της διαχρονικά όμορφης και ελκυστικής αργολικής πρωτεύουσας. Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων επιχειρηματιών, που ολοένα και μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια της κρίσης, και οι οποίοι έχουν βαλθεί να κάνουν την ιστορική Παλιά Πόλη του Ναυπλίου αγνώριστη. Και το σημαντικότερο, χωρίς να επαναπαύονται στο γεγονός ότι ούτως ή άλλως το Ναύπλιο αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες, και πρωτίστως Αθηναίους, που το επιλέγουν για μια κοντινή απόδραση, μιάμιση ώρα μακριά από το κλεινόν άστυ.

Ξενώνες και μικρά ξενοδοχεία, εστιατόρια, μοντέρνα καφενεία-μεζεδοπωλεία, μπαρ-θέατρα, μπιστρό, deli και φούρνοι νέας γενιάς δίνουν το στίγμα μιας συνολικής προσπάθειας για παροχή υπηρεσιών υψηλής ποιότητας και αισθητικής σε μια μικρή πολιτεία που δείχνει να κατανοεί ότι δεν αρκεί να είσαι ωραία και εύκολα προσβάσιμη για να δουλεύεις όλο το χρόνο. Πλάι σε όλα αυτά, ολοκληρώνεται σιγά-σιγά η πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου (το έργο υπολογίζεται να τελειώσει σε δύο χρόνια), ενώ δεν μπορούμε να παραλείψουμε το νέο ακόμα «Φουγάρο», το χώρο πολιτισμού που άνοιξε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο στις πρώην εγκαταστάσεις της κονσερβοποιίας «Ανθός», αλλά και δράσεις και εκδηλώσεις, όπως ο πρώτος Μαραθώνιος της πόλης, που διοργανώθηκε την Κυριακή 23 Μαρτίου (www.nafpliomarathon.gr), ή το 1ο Mediterranean Yacht Show, που θα πραγματοποιηθεί από 3 έως 7 Μαΐου (www.mediterraneanyachtshow.gr), οι οποίες μας δίνουν νέες αφορμές για να επισκεφτούμε την πόλη.



Μουσεία, περατζάδες και θέα

Τα αξιοθέατα του Ναυπλίου είναι πολλά και γνωστά. Είναι στην πραγματικότητα ολόκληρη η Παλιά Πόλη, η οποία εκτείνεται βόρεια του Κάστρου της Ακροναυπλίας, από τον Παλαιό Σιδηροδρομικό Σταθμό έως τον προμαχώνα των Πέντε Αδελφών. Μόλις την προσεγγίσετε, μπορείτε να παρκάρετε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ της παραλίας και, αν αγαπάτε το περπάτημα, να κινηθείτε καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής σας στην πόλη πεζή. Να βολτάρετε στους δρόμους και στις πλατείες ανάμεσα σε καλοδιατηρημένα, ενετικά και νεοκλασικά, κτίρια και να επισκεφτείτε οπωσδήποτε το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών Πελοποννησιακό Λαογραφικό Iδρυμα - Μουσείο «Βασίλειος Παπαντωνίου» (Βασ. Αλεξάνδρου 1, Τ/27520-28.947, www.pli.gr) ή, εναλλακτικά, το Αρχαιολογικό Μουσείο (Πλ. Συντάγματος, Τ/27520-27.502) και το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης (Σιδηράς Μεραρχίας 23, Τ/27520-21.915-35). Ο Μεγάλος Δρόμος -η σημερινή οδός Bασιλέως Kωνσταντίνου- είναι η πιο γνωστή περατζάδα του Ναυπλίου, όπου εκεί τριγύρω συγκεντρώνονται ένα σωρό επιλογές για φαγητό, καφέ ή ποτό. Οταν σουρουπώνει, όμως, αξίζει και η βόλτα στην παραλία, με τον ήλιο που δύει να ντύνει με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου το Μπούρτζι. Το τελευταίο μπορείτε να το επισκεφτείτε με λάντζα από το λιμάνι και κόστος γύρω στα 4 ευρώ το άτομο, αν και η πιο χαρακτηριστική εικόνα που έχουμε από το επιθαλάσσιο φρούριο-σήμα κατατεθέν της πόλης είναι από το κάστρο της Ακροναυπλίας. Η βραχώδης χερσονησίδα, που αποτελούσε στην αρχαιότητα την ακρόπολη του Ναυπλίου, προσεγγίζεται από το Βορρά, και εδώ θα έρθετε τόσο για να φωτογραφίσετε το Μπούρτζι όσο και για μια βόλτα στην Αρβανιτιά, όπως ονομάζεται η ιστορική τοποθεσία μεταξύ του βράχου του Παλαμηδίου και των νότιων υπωρειών της Ακροναυπλίας. Ο κλασικός αυτός ρομαντικός περίπατος έχει μήκος ένα χιλιόμετρο, αν σας αρέσει όμως η πεζοπορία και ο καιρός σηκώνει θάλασσα, μπορείτε να συνεχίσετε το περπάτημα για άλλα 2,5 χιλιόμετρα έως την παραλία Καραθώνα. Η άνοιξη είναι ιδανική εποχή.

Στο Παλαμήδι, τέλος, θα φτάσετε με το αυτοκίνητό σας οι πιο πολλοί ή ανεβαίνοντας τα 999 σκαλοπάτια του οι πιο τολμηροί. Και στις δύο περιπτώσεις θα πληρώσετε είσοδο (4 ευρώ), ενώ για τις ώρες λειτουργίας καλό είναι να καλέσετε πρώτα στο Τ/27520-28.036. Περιηγηθείτε το περίφημο ενετικό φρούριο, αλλά και το μέρος όπου φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης, και έπειτα χαθείτε για ώρα στην πανοραμική θέα της παλιάς και της νέας πόλης του Ναυπλίου, του εύφορου αργολικού κάμπου στο βάθος και της πόλης του Αργους απέναντι. Τόσο ψηλά και τόσο ωραία...

«Μαθήματα» ακουστικής στην Επίδαυρο

Η άνοιξη είναι η ωραιότερη εποχή για να επισκεφτείς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου - ειδικά αν έχεις έρθει έως το Ναύπλιο. Είναι μοναδική ευκαιρία, καθώς δεν θα μπεις στο χώρο μαζί με άλλες δεκατέσσερις χιλιάδες θεατές, όπως το καλοκαίρι. Αντε να πετύχεις δυο-τρία σχολεία που έχουν έρθει εκδρομή και να καθίσεις μαζί με τους μαθητές στα εδώλια για να παρακολουθήσεις την ξενάγηση. Και να θυμηθείς τα δικά σου. Το νόμισμα που ρίχνει η ξεναγός στην ορχήστρα και πώς ακούγεται καμπάνα και στον τελευταίο θεατή εκεί πάνω, ο ήχος του χαρτιού που ανεμίζει ή σκίζεται, η ομιλία χωρίς μικρόφωνα... Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν κι εσύ στο σχολείο και άκουγες ακριβώς την ίδια ξενάγηση.

«Απαραίτητη προϋπόθεση η απόλυτη ησυχία από το κοινό και η φωνή των ηθοποιών διαχέεται σε ολόκληρο το χώρο», λέει η ξεναγός, «πιο βαθύς ο τόνος στο κέντρο της ορχήστρας, πιο λεπτός όσο απομακρύνονται από το κέντρο, εντελώς αποδυναμωμένος έξω από τον κύκλο». Φανταστικό, όπως φανταστικές είναι και οι μυρωδιές της άνοιξης. Τα αγριολούλουδα, τα πεύκα. Και οι ήχοι της. Το κελάηδισμα των πουλιών.

Η περιήγηση συνεχίζεται στον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού του Ασκληπιού, στον τόπο που επέλεξαν πριν από τόσους αιώνες να ιδρύσουν το πιο λαμπρό θεραπευτήριο του αρχαίου κόσμου. Αξιόλογο το μικρό αρχαιολογικό μουσείο και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η βόλτα που ολοκληρώνεται στο Θόλο, στο χώρο του Ναού της Αρτέμιδος και στο εντυπωσιακό Στάδιο.


Πως πάμε
Απέχει 148 χιλιόμετρα από την Αθήνα (μιάμιση ώρα περίπου με το αυτοκίνητο, 2 ώρες και ένα τέταρτο με το ΚΤΕΛ από τον Κηφισό (Τ/210-51.34.588, 27520-27.323 www.ktel-argolidas.gr). Εισιτήριο μετ’ επιστροφής 23 ευρώ.

Γυρίστε την πόλη με ποδήλατο
Γράφεστε συνδρομητής σε έναν από τους τέσσερις σταθμούς (Δημαρχείο, πλ. Κολοκοτρώνη, πλ. Εθνοσυνέλευσης και οδ. Αργους) με κόστος 1 ευρώ/μέρα ή 3 ευρώ/εβδομάδα.
Απαραίτητη προϋπόθεση κάθε βόλτα να μην ξεπερνά τη μισή ώρα.





Διαμονή
Amymone (Οθωνος 39, Τ/27520-99.477, 6972-084.554, www.amymone.gr) και Αδιάντη (Οθωνος 31, Τ/27520-22.073, www.hotel-adiandi.com). Δύο αδελφά ξενοδοχεία, πρότυπο καλού γούστου και θερμής φιλοξενίας. Με 8 δωμάτια και σουίτες η Αμυμώνη και 7 η Αδιάντη, θα ευχαριστηθείτε ύπνο στα διπλά οικολογικά κρεβάτια. Το πρωινό περιλαμβάνει πίτες ημέρας, ζυμωτό ψωμί, φρέσκα αυγά, πορτοκαλόπιτα και δικά τους τυριά. Από 65 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Ιππολύτη (Αριστείδου 9 και Ηλία Μινιάτη, Τ/27520-96.088, ippoliti.gr). Πολυτελής διαμονή σε νεοκλασικό μέγαρο του 19ου αιώνα, το οποίο διαθέτει άνετα δωμάτια και σουίτες διακοσμημένα με αυθεντικά έπιπλα Τοσκάνης. Γυμναστήριο και πισίνα υδρομασάζ στον κήπο. Πρωινό σε μπουφέ και ασύρματο ίντερνετ δωρεάν. Από 95 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Kyveli Suites (Βασ. Αλέξανδρου 18-20, Τ/27520-96.230, www.kyveli.com). Εννέα σουίτες στην Παλιά Πόλη, πλήρως εξοπλισμένες. Πρωινό, με χειροποίητα κέικ και πίτες με λαχανικά και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού. Από 55 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Harmony (Παραλία Ναυπλίου, Τ/27520-24.590, www.harmonyrooms.gr). Δώδεκα πολυτελή ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ολα διαθέτουν μπαλκόνι με θέα.  Κάθε πρωί πλούσιο πρωινό σε μπουφέ με continental και παραδοσιακές συνταγές. Από 75 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Latini (Οθωνος 47, Τ/27520-96.470, 6981-190.999, www.latinihotel.gr). Περιποιημένα και πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια με θέα στο λιμάνι της Παλιάς Πόλης ή στο κάστρο του Παλαμηδίου. Από 60 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Ομορφη Πόλη (Σοφρώνη 5, Τ/27520-21.565, omorfipoli-pension.com). Απέναντι από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Μουσείο σε ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο. Διαθέτει 7 ευρύχωρα δωμάτια, αλλά και ένα ωραιότατο μπιστρό (μπορείτε να το επισκεφτείτε και αν δεν μένετε στο ξενοδοχείο). Από 50 ευρώ το δίκλινο τον Απρίλιο συν 6 ευρώ/άτομο για το πρωινό. Επίσης, σε απόσταση 3 χλμ. από το κέντρο (οδός Αγίου Βλασίου), υπάρχει ένα μικρό διαμέρισμα, που μπορεί να φιλοξενήσει έως 8 άτομα. Από 100 ευρώ τη μέρα.
Περιβόλι (Πυργιώτικα, περιοχή Αγίου Νικολάου, Τ/27520-47.905, www.hotelperivoli.com). Μια επιλογή εκτός πόλης - 8,5 χλμ. από το Ναύπλιο. Είναι χτισμένο μέσα σε έναν παλαιό πορτοκαλεώνα, ιδανικό για χαλάρωση. 95 - 105 ευρώ το απλό δίκλινο με πρωινό μέχρι τα τέλη Μαΐου και 120 - 125 ευρώ το τρίκλινο. Το Πάσχα και τα εορταστικά τριήμερα οι τιμές διαφοροποιούνται.
Tip: Για περισσότερες επιλογές διαμονής επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Συλλόγου Μικρών Ξενοδοχείων Ναυπλίου, www.allaboutnafplio.com.

 Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
www.booking.com




Φαγητό
Νούλης (Μουτζουρίδου 22, Ναύπλιο, Τ/27520-25.541). Θα δοκιμάσετε φάβα και σαγανάκι, φρέσκες τηγανητές πατάτες και εξαιρετικό μπιφτεκι. Must το γλυκό του κουταλιού που θα σας κεράσουν, εκτός και αν πετύχετε κάνα... μπακλαβά.
Αίολος (Βασ. Ολγας 30, Τ/27520-26.828). Εκλεισε και ξανάνοιξε πρόσφατα από τους τέσσερις πρώην εργαζομένους του. Εχει αλλάξει μενού, μερίδες, στυλ και τιμές. Αναζητήστε τα πιάτα ημέρας, φτιάχνονται με λαχανικά που μαζεύει από το κτήμα του ο Χρήστος. Δοκιμάστε και το αρνάκι στη λαδόκολλα, το οσομπούκο και το φιλέτο κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος (μαρσάλα). 
Alaloum (Παπανικολάου 10, Ναύπλιο, Τ/27520-29.883). Ελληνική παραδοσιακή κουζίνα ολίγον... πειραγμένη. Ενδιαφέρουσες σαλάτες, χειροποίητο τυρόψωμο και σπανακόπιτα με δικό τους φύλλο, αλλά και πιάτα ημέρας, όπως δαμάλι στην κατσαρόλα με πουρέ πατάτας. Κατάλογος μεγάλος, μερίδες νόστιμες και κυρίως τεράστιες.
Popeye Bistro (Σταικοπούλου 32, Ναύπλιο, Τ/27520-26.005). Πίτσα, πάστα και το καλύτερο μπέργκερ της πόλης.
San Rocco (Μπουμπουλίνας 75, Τ/27520-21.276). Αυθεντική ιταλική πίτσα σε ένα ζεστό περιβαλλον με προσιτές τιμές. Η κυρία Τζουλιάνα φτιάχνει και δύο ειδών καρμπονάρες: την ελληνική και την ιταλική. Δοκιμάστε τη δεύτερη!
Πηδάλιο (25ης Μαρτίου 5) και Δίκυκλο (Μπουμπουλίνας και Αιγίου, Τ/27520-22.555). Μοντέρνα και φθηνά καφενεία. Θα απολαύσετε νοστιμότατους μεζέδες, με το Δίκυκλο να οργανώνει συχνά βραδιές με ρεμπέτικα live.

Καφέ - Ποτό - Διασκέδαση
Το Circulo (Β. Κωνσταντίνου 6 και Κοκκίνου 17, Τ/27520-47.090, www.circulo.gr) σερβίρει εξαιρετικής ποιότητας καφέδες και τσάγια, αλλά και μπίρες και ποτά, έχει βιβλιοθήκη, διοργανώνει εκθέσεις και πάρτι. Αλλά και ο Μαύρος Γάτος (Σωφρόνη 1 και Μπουμπουλίνας, Τ/6936-943.156) συνεισφέρει τα μέγιστα στην πολιτιστική ανάταση της πόλης με συναυλίες και θεατρικά στη μικρή σκηνή του. Τον υπόλοιπο καιρό αποτελεί στέκι των νέων για καφέ, ποτό και επιτραπέζια.
Στην ίδια γειτονιά, το Αλλοτινό (Βασ. Κωνσταντίνου 19, Τ/27520-96.150) είναι και καφέ, και ξενώνας με 5 δωμάτια και 2 σουίτες. Γεμάτο μέσα και έξω, μέρα και νύχτα.
Το Σοκάκι (Εθν. Αντίστασης 8, Τ/27520-26.032), εκτός από τα γνωστά, έχει και δική του συνταγή για κρέπα. Αν αγαπάτε τα πιο... κοσμικά, επισκεφτείτε το 3sixty (Παπανικολάου 26, Τ/27520-28.068).


Γλυκό, ψωμί και ντελικατέσεν
Mediterraneo Delicatessen (Σοφρώνη 10, Ναύπλιο, Τ/27520-97.704, www.mediterraneodeli.gr). Αλλαντικά από Ισπανία, τυριά από Ιταλία, κρασιά από Νεμέα. Και πολλά άλλα ελληνικά προϊόντα, όπως το δικό τους συσκευασμένο γλυκό του κουταλιού γκότζι μπέρι. «Ενα κουταλάκι την ημέρα είναι αρκετό», η συμβουλή της Φωτεινής. Σύντομα θα έχει και e-shop.
Μελίρρυτον (Σοφρώνη 15, Ναύπλιο, Τ/27520-21.445). Πάστες με σοκολάτα Valrhona (2,5 ευρώ το τεμάχιο), παγωτό με άπαχο γάλα, αλλά και σιροπιαστά, σοκολατάκια και τα κλασικά ταρτάκια, κοκάκια και εκλεράκια, σε έναν πολύ ωραίο, νέο χώρο της Παλιάς Πόλης, που έχουν επιμεληθεί οι αδελφές Λαμπρινή και Εφη Μουστακοπούλου. Σκοπεύουν να φέρουν προϊόντα για διαβητικούς, αλλά και βιολογικά μέλια και μαρμελάδες. Αξιος ζαχαροπλάστης ο Στέφανος Νταλαγιώργος, ο σύζυγος της Λαμπρινής, ο οποίος διατηρεί και δικό του ζαχαροπλαστείο στη Νέα Πόλη του Ναυπλίου, την «Τουλίπα».
Μεσάλι (Μπουμπουλίνας 43, Ναύπλιο, Τ/27520-27.300). Νεο-φούρνος στον παραλιακό δρόμο. Φρέσκο ψωμί, σάντουιτς και καφέ. Δοκιμάστε καρβελάκι χωριάτικο, αλλά και λαδόψωμο, προζυμένιο λευκό ή μαύρο και οπωσδήποτε το ψωμί με σίκαλη και καρύδι. Είναι το καλύτερό τους. Πίτες και κουλουράκια, με must το τραγανό μουστοκούκουλουρο με σταφίδα και σουσάμι, αλλά και χορταστικές μπάρες με φιστίκι Αιγίνης και αμύγδαλα συμπληρώνουν τη λίστα με τα αρτοποιήματα.

Το «Φουγάρο» καπνίζει και πάλι
Χώρος πολιτισμού, με εργαστήρια, βιβλιοθήκη, εκθεσιακούς και συναυλιακούς χώρους, καφέ και πωλητήριο, εκεί όπου στεγαζόταν κάποτε η κονσερβοποιία «Ανθός», περίπου 3 χλμ. από την πόλη. Δευτέρα και Τρίτη παραμένει κλειστό. Τις υπόλοιπες ημέρες όμως έχει ένα πλούσιο πρόγραμμα με εργαστήρια για παιδιά και μεγάλους, αναγνώσεις και μουσικές παραστάσεις που θα βρείτε στην πάντοτε ενημερωμένη ιστοσελίδα του.
> www.fougaro.gr


πηγή εφημερίδα Καθημερινή 

Frozen η πιο πετυχημένη ταινια κινουμένων σχεδίων ολων των εποχών

o βραβευμένο με δυο Όσκαρ «Ψυχρά κι Ανάποδα» της Ντίσνεϊ αναδείχθηκε από τους αριθμούς στην πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, ξεπερνώντας το ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως και αφήνοντας πίσω το προηγούμενο ρεκόρ της τρίτης ταινίας «Toy Story».

Με 398,4 εκατομμύρια εισπράξεις στο αμερικανικό και καναδέζικο μποξ όφις και περίπου 674 στο διεθνές, η ταινία συγκεντρώνει το εντυπωσιακό νούμερο των 1, 072 δις, όπως ανακοίνωσε το στούντιο και εκθρονίζει την παρέα των παιχνιδιών από την κορυφή, όπου μέχρι τώρα βρισκόταν με 1,063 εκατομύρια δολάρια στο ταμείο της.

Η «παγωμένη» περιπέτεια της Ντίσνεϊ ξεφεύγει από την κατηγορία των κινουμένων σχεδίων και καταλαμβάνει την τελευταία θέση της δεκάδας με τις πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών

Η ιστορία της Βασίλισσας του Χιονιού έχει καταφέρει να διατηρηθεί στο top ten του αμερικανικού μποξ όφις για περισσότερους από τρεις μήνες, ενώ ρεκόρ σημειώνουν και οι πωλήσεις του σάουντρακ με το οσκαρικό τραγούδι «Let it Go» να έχει ξεπεράσει το ενάμισι εκατομμύριο αντίτυπα, ενώ το ίδιο το τραγούδι στο YouTube μετράει πάνω από 160 εκατομμύρια χτυπήματα!

πηγή περιοδικό σινεμά

Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2014: Οι υποψηφιότητες





ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ 5ΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ Ε.Α.Κ:

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας


    «Οι Αισθηματίες» – Μαρίνα Δανέζη, Νίκος Τριανταφυλλίδης
    «Ο Εχθρός μου» – Ελένη Κοσσυφίδου
    «Μικρά Αγγλία» – Κατερίνα Χελιώτη, Γιάννης Ιακωβίδης
    «Miss Violence» – Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος, Βασίλης Χρυσανθόπουλος, Αλέξανδρος Αβρανάς
    «September» – Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Θανάσης Καραθάνος
    «Wild Duck» – Νίκος Φράγκος, Βένια Βέργου, Γιάννης Σακαρίδης

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ

    «Λάμπουν στο Σκοτάδι» – Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Αμάντα Λιβανού
    «Ο Μανάβης» – Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
    «Μήδεια» – Νίκος Γραμματικός, Βαγγέλης Μουρίκης, Ρένα Βουγιούκαλου

Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους

    «Ο Ελβις Είναι Νεκρός» – Στέργιος Πάσχος
    «Νικολέτα» – Λίζα Κέντερμαν
    «Προαύλιο» – Ρηνιώ Δραγασάκη
    «Travel Express» – Νατάσα Ξύδη
    «Washingtonia» – Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη

Βραβείο Σκηνοθεσίας

    Γιώργος Τσεμπερόπουλος («Ο Εχθρός μου»)
    Αλέξανδρος Αβρανάς («Miss Violence»)
    Πέννυ Παναγιωτοπούλου («September»)

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη

    Ελίνα Ψύκου («Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά»)
    Μαρία Ντούζα («Το Δέντρο και η Κούνια»)
    Γιάννης Σακαρίδης («Wild Duck»)

Βραβείο Σεναρίου

    «Ο Εχθρός μου» (Γιάννης Τσίρος)
    «Μικρά Αγγλία» (Ιωάννα Καρυστιάνη)
    «Miss Violence» (Αλέξανδρος Αβρανάς, Κώστας Περούλης)

Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου

    Χρήστος Στέργιογλου («Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά»)
    Μανώλης Μαυροματάκης («Ο Εχθρός μου »)
    Θέμης Πάνου («Miss Violence»)

Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου

    Πηνελόπη Τσιλίκα («Μικρά Αγγλία»)
    Σοφία Κόκκαλη («Μικρά Αγγλία»)
    Κόρα Καρβούνη («September»)

Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου

    Γιώργος Γάλλος («Ο Εχθρός μου»)
    Χρήστος Καλαβρούζος («Μικρά Αγγλία»)
    Νίκος Γεωργάκης («Να Κάθεσαι και να Κοιτάς»)

Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου

    Μιριάννα Καράνοβιτς («Το Δέντρο και η Κούνια»)
    Ρένη Πιττακή («Miss Violence»)
    Μαρία Σκουλά («September»)

Βραβείο Φωτογραφίας

    «Μικρά Αγγλία» (Σίμος Σαρκετζής)
    «Miss Violence» (Ολυμπία Μυτιληναίου)
    «September» (Γιώργος Μιχελής)

Βραβείο Μοντάζ

    «Ο Εχθρός μου» (Γιώργος Μαυροψαρίδης)
    «Μικρά Αγγλία» (Τάκης Γιαννόπουλος)
    «Miss Violence» (Νίκος Χελιδονίδης)

Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής

    «Οι Αισθηματίες» (Αλέξανδρος Βούλγαρης)
    «Ο Εχθρός μου» (Ακης Δαούτης)
    «Μικρά Αγγλία» (Κατερίνα Πολέμη)

Βραβείο Σκηνογραφίας

    «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» (Πηνελόπη Βαλτή)
    «Μικρά Αγγλία» (Αντώνης Δαγκλίδης)
    «Χειμώνας» (Ελίζαμπεθ Σίουκ)

Βραβείο Ενδυματολογίας

    «Ο Εχθρός μου» (Χριστίνα Χαντζαρίδου)
    «Μικρά Αγγλία» (Γιούλα Ζωιοπούλου)
    «Miss Violence» (Δέσποινα Χειμώνα)

Βραβείο Ηχου

    «Ο Εχθρός μου» (Στέφανος Ευθυμίου, Τσε Πανουσόπουλος, Γιώργος Μικρογιαννάκης)
    «Μικρά Αγγλία» (Στέφανος Ευθυμίου, Κώστας Βαρυμποπιώτης, Τάκης Γιαννόπουλος)
    «September» (Ντίνος Κίττου, Γιώργος Μικρογιαννάκης)

Βραβείο Μακιγιάζ


    «Ο Εχθρός μου» (Δήμητρα Γιατράκου)
    «Μικρά Αγγλία» (Εύη Ζαφειροπούλου)
    «Miss Violence» (Ιωάννα Συμεωνίδη, Μαίρη Σταυρακάκη)

Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας


    «Από τη Γη στη Σελήνη» (Αγγελος Σπάρταλης)
    «Μικρά Αγγλία» (Αντώνης Κοτζιάς, Αντώνης Νικολάου)
    «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος» (Κωστής Αντωνίνης, Βαγγέλης Παπαευαγγελίου)

Βραβείο «Λουκία Ρικάκη» 2014

Θα ανακοινωθεί απευθείας στην τελετή. Η οικογένεια της Λουκίας Ρικάκη, εξέφρασε το 2013 την πρόθεση να θεσπίσει ένα κινηματογραφικό βραβείο στη μνήμη της και εμπιστεύτηκε για την πραγμάτωσή του την ΕΑΚ. Το Βραβείο «Λουκία Ρικάκη», απονέμεται κάθε χρόνο στον/στην σκηνοθέτη μιας ταινίας τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) μικρού ή μεγάλου μήκους, που προάγει τον κοινωνικό διάλογο και συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 3.000 ευρώ, δωρεά της οικογένειας.

    «Αθηνά εκ του Μηδενός» – Φοίβος Κοντογιάννης
    «Ο Βυζαντινός Καβάφης» – Πάνος Κυπαρίσσης, Φάνης Δούσκος
    «Η Γέννηση μιας Ιδέας» – Χρήστος Ν. Καρακάσης
    «Δημήτρης Παπαδούλης: Το Πολλαπλό Δώρο» – Στέλλα Αλισάνογλου
    «Θεσσαλονίκη μέσα από την Ποίηση» – Γιώργος Κεραμιδιώτης
    «Λάμπουν στο Σκοτάδι» – Παναγιώτης Ευαγγελίδης
    «Ο Μανάβης» – Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
    «Μήδεια» – Νίκος Γραμματικός
    «Μποξέρ» – Γιώργος Παντελεάκης
    «Στο Λύκο» – Aραν Χιουζ & Χριστίνα Κουτσοσπύρου
    «Ταξίδι στη Χώρα των Λοκρών» – Iρις Ζαχμανίδη
    «Φωνές από το Υπόγειο» – Γιάννης Χαριτίδης
    «Χαραγμένες Ζωές» – Σπύρος Τέσκος
    «Roughcut» – Ελιάνα Αμπραβανέλ

πηγή
www.flix.gr

22 Μαρτίου 1895: Η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε σινεμά


Η «Εξοδος των Εργατών από το Εργοστάσιο Λιμιέρ στη Λιόν» διαρκούσε μόνο 46 δευτερόλεπτα και ήταν αυτό που περιέγραφε: ασπρόμαυρες εικόνες (στην πραγματικότητα μόνο μία) χωρίς ήχο από εργάτες που αποχωρούσαν από το εργοστάσιο Lumiere στη Λιόν της Γαλλίας, μετά από μια μέρα εργασίας.

Είχε γυριστεί στη Λιόν από τον Λουίς Λιμιέρ με τη χρήση του «Cinématographe» (αν και υπάρχει διαφωνία στους μελετητές αν το «Cinématographe» είχε τελειοποιηθεί κατά τα γυρίσματα), της κάμερας που οι Λιμιέρ χρησιμοποιούσαν και για την εμφάνιση αλλά και για την προβολή της ταινίας, σε φιλμ 33mm και ταχύτητα 16 καρέ το δευτερόλεπτο.

Η πρώτη προβολή της, πριν από τη διάσημη στο Grand Cafe στις 28 Δεκεμβρίου του 1895 μαζί με άλλες εννέα ταινίες που θεωρείται και η επίσημη πρώτη του σινεμά, έγινε στις 22 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς για λογαριασμό των μελών της Société d' Εncouragement pour l' Ιndustrie Νationale, ένα κλειστό σωματείο που είχε ιδρυθεί το 1801, αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης.

Αυτά τα 800 καρέ αποτελούν την πρώτη ταινία της (όχι και τόσο) μεγάλης ιστορίας του κινηματογράφου, αν και επτά χρόνια, πριν το 1888, ο Γάλλος εφευρέτης Λουίς Λα Πρινς, είχε γυρίσει το «Roundhay Garden Scene», ένα φιλμ 2.11 δευτερολέπτων που θεωρείται και η αρχαιότερη ταινία που υπάρχει σύμφωνα με μελετητές αλλά και το βιβλίο των βραβείων Γκίνες.
Δείτε με τα μάτια του σήμερα το «La Sortie des Usines Lumière à Lyon». Είναι αποκαλύπτικό:

https://www.youtube.com/watch?v=HI63PUXnVMw

πηγή
www.flix.gr

Ο γαλλικός κινηματογράφος τη δεκαετία του ΄20: οι αβάντ-γκαρντ στη θεωρία και την πρακτική


Κατά τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, η ανθρωπότητα γνώρισε μια σειρά από ριζικές μεταλλάξεις σε επίπεδο πολιτικό (Α' Παγκόσμιος πόλεμος, Οκτωβριανή επανάσταση) και καλλιτεχνικό (εμφάνιση ή εδραίωση των διάφορων αβάντ-γκαρντ ρευμάτων, όπως ο φουτουρισμός, ο κυβισμός, ο εξπρεσιονισμός). Με τη σειρά του, ο κινηματογράφος δεν έμεινε στάσιμος. Η πορεία προς την αστικοποίηση ολοκληρώνεται, η διάρκεια των ταινιών αυξάνει απότομα και το παγκόσμιο επίκεντρο της βιομηχανίας μεταφέρεται στις ΗΠΑ. Κι αν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τίθενται οι βάσεις για τη δημιουργία των στούντιο και του star-system, στην Ευρώπη - και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία - λαμβάνει χώρα η επίσημη γέννηση της κινηματογραφικής κριτικής. Ήδη από το 1908, βρίσκουμε τις πρώτες παρουσιάσεις-αναλύσεις ταινιών στον καθημερινό τύπο, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε τα μέσα της δεκαετίας του ΄10 ώστε συγγραφείς όπως ο Emile Vuillermoz, ο (ιταλικής καταγωγής) Ricciotto Canudo και ο Léon Moussinac να αποκτήσουν τη δική τους, αυστηρά κινηματογραφική στήλη στις εφημερίδες. Η νεοσύστατη κριτική κοινότητα θέτει εξαρχής δύο στόχους παράλληλους: τη διευκόλυνση της "ανάγνωσης" των ταινιών από το ευρύ κοινό και την αναγνώριση του κινηματογράφου ως τέχνη αυτόνομη και ισάξια των υπολοίπων.

Την ίδια στιγμή, ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της πνευματικής ζωής της Γαλλίας στρέφει την προσοχή της στο σινεμά, ξεδιπλώνοντας προβληματικές συχνά αντικρουόμενες: Jean Cocteau, Louis Aragon, Philippe Soupault, Blaise Cendrars. Η πλέον εμβληματική φιγούρα, όμως, είναι ο Guillaume Apollinaire, ο οποίος θα δει στον κινηματογράφο την τέχνη του μοντερνισμού. Οι εκπρόσωποι της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας βρίσκονται σε αδυσώπητο πόλεμο με τις καθιερωμένες, ακαδημαϊκές τέχνες και αναγνωρίζουν στο σινεμά μία ευκαιρία δημιουργικής άρνησής τους. Οι αντιφατικές αυτές τάσεις θα έχουν θεμελιώδη επιρροή στη γέννηση δύο ξεχωριστών αβάντ-γκαρντ κινημάτων που θα σημαδέψουν το γαλλικό κινηματογράφο τη δεκαετία του ΄20. Το πρώτο αναφέρεται σε μια σειρά από στοχευμένες παρεμβάσεις επί της μεγάλης οθόνης δημιουργών ευρύτερων πρωτοποριακών ρευμάτων (σουρεαλιστές, ντανταϊστές, κ.α.), ενώ το δεύτερο, γνωστό ως "αφηγηματική αβάντ-γκαρντ" ή "ιμπρεσιονιστική σχολή", χαρακτηρίζει τις φορμαλιστικές αναζητήσεις μιας ομάδας νεαρών σκηνοθετών που εργάζεται στο εσωτερικό του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής και διανομής ταινιών. Αν και τα δύο ρεύματα είναι ουσιωδώς διακριτά, οι συνεργασίες των εκπροσώπων τους είναι συνεχείς και παραγωγικές. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια η έννοια της "αβάντ-γκαρντ" τίθεται υπό διαφορετικούς όρους στο σινεμά σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες με μακρά ιστορία κι εδραιωμένους "κανόνες".

Η σκληροπυρηνική αβάντ-γκαρντ

Στο πρώτο μισό της δεκαετίας, μια ομάδα δημιουργών με έφεση στις προβοκατόρικες πρωτοβουλίες, αποφασίζει να αφήσει κατά μέρους την ενασχόλησή της με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση ή τη φωτογραφία, και να πειραματιστεί με τα όρια και τις δυνατότητες του κινηματογραφικού μέσου. Τα αποτελέσματα θα μείνουν διάσημα: Le Retour à la raison (1923, Man Ray), Entr'acte (1924, René Clair & Francis Picabia), Le Ballet Mécanique (1924, Fernand Léger), Anémic Cinéma (1925, Marcel Duchamp). Πρόκειται για έργα με εμφανή στόχο την πρόκληση και το σκάνδαλο. Το φιλμ του Ray είναι ενδεικτικό παράδειγμα, με φασαρίες και συμπλοκές να συνοδεύουν την προβολή του και την παρέμβαση της αστυνομίας να κρίνεται αναγκαία. Το Le Retour à la raison συνοψίζει την νεωτεριστική αναζήτηση ενός πλαστικού καλλιτέχνη που ενδιαφέρεται για τη διέγερση των αισθητήριων ενστίκτων, μακριά από κάθε αφηγηματική ή σημειολογική προσδοκία. Κατά ένα μεγάλο κομμάτι του, το φιλμ αρνείται το ρόλο και την εμπλοκή της κάμερας: ό,τι εμφανίζεται στην οθόνη είναι απευθείας αποτυπώματα διαφόρων αντικειμένων (καρφιά, ελατήρια, κ.α.) πάνω στο φιλμ. Ο ίδιος ο Ray θα ονομάσει αυτήν την τεχνική "rayogrammes", λογοπαίγνιο πάνω στον όρο "photogrammes" (δηλαδή τα φωτογραφικά καρέ από τα οποία συντίθεται μια ταινία στην καθιερωμένη της μορφή). Επιφανής εκπρόσωπος του ντανταϊστικού κινήματος που διακήρυττε ως στόχο του την καταστροφή της τέχνης, ο ήδη διάσημος φωτογράφος θα αντιμετωπίσει το σινεμά ως μία μηχανική οντότητα της οποίας η χρησιμότητα έμενε ανεξερεύνητη από το κυρίαρχο σύστημα παραγωγής.

Το πιο διάσημο φιλμ, όμως, της σκληροπυρηνικής αβάντ-γκαρντ παραμένει ως τις μέρες μας το Entr'acte, κυρίως διότι έμελε να είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του γαλλικού κινηματογράφου. Στον René Clair αποδίδεται ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της ταινίας, όπου σε μια σειρά από ξεκαρδιστικά, βλάσφημα γκαγκ, συλλαμβάνονται και υπογραμμίζονται τα εγγενή χαρακτηριστικά της νεόκοπης κινηματογραφικής τέχνης: η αξιοποίηση της κίνησης, με μια θαυμάσια ρυθμική οργάνωση, και η δυνατότητα δημιουργικής επέμβασης στο παγιωμένο καθεστώς της χωροχρονικής αιτιότητας. Το πρώτο μισό του Entr'acte είναι αφιερωμένο σε μια σειρά από ονειρικές εικόνες, παρατεταγμένες με μια αναρχική συνειρμική ακολουθία, και σε ξεκαρδιστικά inside jokes αυτής της αλλόκοτης καλλιτεχνικής κάστας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα (με τη συμμετοχή των Francis Picabia, Marcel Duchamp και Eric Satie).

 Σε αντίθεση με τους ντανταϊστές, οι σκηνοθέτες της "ιμπρεσιονιστικής σχολής" αγωνίζονται καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '20 για την αναγνώριση του σινεμά ως ισοδύναμο των υπόλοιπων τεχνών. Πέρα από τη δημιουργία ταινιών, καταπιάνονται με σοβαρότητα και επιμέλεια στη συγγραφή θεωρητικών και κριτικών κειμένων. Η θεματολογία τους συνοψίζεται στην αναζήτηση του "αυθεντικού", "αγνού" κινηματογράφου, δηλαδή στην ανάδειξη και την εξύψωση των ιδιαίτερων εκείνων χαρακτηριστικών του μέσου που του χαρίζουν την ανεξαρτησία του. Ειδικότερα, συζητούν για το σινεμά ως τη σύνθεση όλων των τεχνών, για την έννοια της "φωτογένειας" που μόνο με τη συνδρομή της κάμερας και της μεγάλης οθόνης είναι εφικτή και για τον παραλληλισμό του μοντάζ με τη κατασκευή ενός μουσικού ρυθμού. Ταυτόχρονα, θα συμβάλλουν στη γέννηση της σινεφιλικής κοινότητας με τη δημιουργία των πρώτων ciné-club με στόχο την προβολή ταινιών, παρακάμπτοντας τα κεντρικά δίκτυα διανομής.

Οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της αφηγηματικής αβάντ-γκαρντ ήταν οι Abel Gance, Marcel L'Herbier, Louis Delluc, Germain Dulac και Jean Epstein. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών θα διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο στην εδραίωση και την αναγνώριση του σινεμά στις επόμενες δεκαετίες. Ο L'Herbier θα συμβάλλει τα μέγιστα στη γέννηση των ακαδημαϊκών κινηματογραφικών σπουδών ως διευθυντής της Idhec (Institut des Hautes Etudes Cinématographiques) από το 1944 ως το 1969, σχολής που θα στεγάσει στις αίθουσές της μερικούς από τους κορυφαίους auteurs του 20ου αιώνα (Alain Resnais, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Louis Malle, Claude Sautet, Claire Denis), ενώ ο Epstein εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας να προκαλεί συζητήσεις κι έρευνες με βάση τα άκρως πρωτοποριακά θεωρητικά του συγγράμματα. Ωστόσο, ως σκηνοθέτες δε θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν τα αριστουργήματα που έδωσαν τη δεκαετία του ΄20: La Roue (1923, Abel Gance), Coeur Fidèle (1923, Jean Epstein), L'Inhumaine (1924, Marcel L'Herbier), La coquille et le clergyman (1927, Germaine Dulac), La Glace à trois faces (1927, Jean Epstein), Napoléon (1927, Abel Gance), La Chute de la Maison Usher (1928, Jean Epstein).

Αναμφισβήτητες κορωνίδες της γαλλικής κινηματογραφικής δεκαετίας, όμως, παραμένουν το Finis Terrae (1929, Jean Epstein), παραγνωρισμένος πρόδρομος του νεορεαλιστικού κινήματος, και το άκρως εμπνευσμένο στιλιστικά και θεματικά L'Argent (1929, Marcel L'Herbier), δυο φιλμ που έναν αιώνα μετά ξαφνιάζουν με τη φρεσκάδα και την επινοητικότητά τους.

πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/03/20_25.html#more

Η Ταινία Lego (2014)

Ξεκινώντας ως μια έξυπνη και δριμεία κριτική απέναντι στον επιβαλλόμενο σύγχρονο τρόπο ζωής – των δέκα απλών βημάτων για μια ευχάριστη επιβίωση, του προκάτ τραγουδιού που πρέπει να σου αρέσει, της προκάτ τηλεοπτικής σειράς που σου σερβίρεται, της αλυσίδας fast food όπου πρέπει να τρως- και την «κοινωνική ομογενοποίηση» που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του βασικού ήρωα (τον οποίο το οικονομικό σύστημα κάνει να νιώθει «Εκλεκτός»), μετατρέπεται σταδιακά σε μια πιο ασφαλή ιστορία γεφύρωσης όχι μόνο των συγκεκριμένων γενεών που εμπλέκει αλλά και των διαφορετικών επιταγών κάθε ηλικίας. Οι μεγάλοι επιζητούν την τάξη, την ακολούθηση συγκεκριμένων κανόνων και αρέσκονται στο να χτίζουν για να επιδεικνύουν τη δύναμή τους, σε αντίθεση με τα παιδιά που προτιμούν να δημιουργούν με μια αξιολάτρευτη αναρχία και αυθεντικότητα. Μια αυθεντικότητα που έκανε την τουβλοκατάσταση των Lego να μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Στην φαντασμαγορική κινηματογραφική τους εκδοχή επιστρατεύεται μια συστάδα από γνωστούς ήρωες (Μπάτμαν, Γκάνταλφ, Σούπερμαν, Ντάμπλντορ, Green Lantern), γνώριμες σκηνογραφίες (Άγρια Δύση, Μέση Γη) για να στηθούν αυτοαναφορικές καταστάσεις και διάλογοι που κυμαίνονται από το σλάπλστικ χιούμορ ως το ακραία συνειρμικό και στις περισσότερες των περιπτώσεων δουλεύουν ρολόι. Μαζί και οι γενναιόδωρες σκηνές δράσης – που, αν είσαι συνοδός βέβαια, ίσως σου προκαλέσουν κορεσμό από ένα σημείο κι έπειτα.
Χωρίς να διαθέτει τη συναισθηματική θέρμη του «Wall-e» ή του «Up», η ταινία των Lego έχει σαν όπλο της το γεγονός πως είναι αξιοσημείωτα περισσότερο πνευματώδης από το μέσο κινούμενο, άκρως απολαυστική στους τρόπους της και εκμεταλλεύεται πολυεπίπεδα την κεντρική έννοια του πλαστικού που κυριαρχεί εντός και εκτός. Ίσως και να την υπηρετεί όταν τη συμφέρει

πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/03/lego-2014.html

trailer
https://www.youtube.com/watch?v=fZ_JOBCLF-I

Her (2013)

 (…και να μείνετε μαζί, απ’ τη στιγμή που θα πιαστείτε χέρι-χέρι, έως το τέλος του κόσμου.)

Αν δεις το Her στην επιφάνειά του θα το αναγνωρίσεις ως μία ταινία που θέλει να μοιραστεί μαζί σου σκέψεις και πραγματικότητες τις οποίες μέσω ενός διαφορετικού και αλλόκοτου(;) κόσμου, χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους της δικής μας εποχής. Από τη μοναξιά που κάνει παρέα στις περισσότερες στιγμές μας μέχρι τις προσπάθειες που κάνουμε για να βρεθούμε κοντά με κάποιον άλλο, το Her χρησιμοποιεί τον ηρωικό Theodore, που ως αντιπροσωπευτικό δείγμα των ανθρώπων της μεγαλούπολης, δονείται από την ανάγκη της ερωτικής επιθυμίας, γι’ αυτό και την επιζητά. Αν όμως κοιτάξεις λίγο βαθύτερα θα αντικρίσεις τη γλυκόπικρη αλήθεια που κατοικεί μέσα σε όλους μας. Διότι μέσα από τις επιθυμίες, τις ανασφάλειες και το πάθος για έναν έρωτα που θέλει να εκδηλωθεί, το Her καταφέρνει να μιλήσει για όλα όσα παλεύουμε να ερωτευτούμε, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να τα πλησιάσουμε. Για όσα ως άνθρωποι θέλουμε να μας αγγίξουν, μάθαμε όμως να κοιτάζουμε καχύποπτα και διστακτικά, ακόμα και όταν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας αξίζουν κάτι παραπάνω.
Η ταινία του Jonze μοιάζει με ένα ρομαντικό γράμμα το οποίο περνά μπροστά από τα μάτια σου χωρίς να έχει την απαίτηση να το διαβάσεις. Ξέρει όμως, πως αν το κάνεις, θα ξεκινήσετε ένα διάλογο χωρίς επιστροφή, αφού θα σου μιλήσει για τον εαυτό σου με έναν υπέροχα ευγενικό τρόπο. Θα σου μιλήσει για τον χρόνο που είναι πολύ περιορισμένος για να τον σπαταλάμε σε ό,τι μας τυχαίνει, για εκείνα που μας ενώνουν και όλα αυτά που μας κρατάνε χώρια, ανάμεσα σε δεκάδες ανώνυμα κτήρια και μερικές χιλιάδες ανθρώπων που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ (διότι μεταξύ μας, δεν τους αντέχουμε και όλους). Θα σου μιλήσει για την ακατόρθωτη αποκωδικοποίηση του έρωτα και θα χτίσει κάθε του καρέ επάνω στην αναζήτηση ενός συναισθήματος που δεν μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα στα στενά όρια ενός ανθρώπινου σώματος. Μπορεί όμως να γίνει αιώνιο αφού όταν ερωτεύεσαι πραγματικά οι στιγμές είναι αδυσώπητες και σε χτυπάνε με τρόπο που μένει ανεξίτηλος. Κάπου εκεί, στο ενδιάμεσο των χτύπων της καρδιάς, θα μάθεις ότι το μόνο άτομο που χρειάζεσαι στη ζωή σου είναι αυτό που σε χρειάζεται μέσα στη δική του και όταν ο άλλος σου λείψει πραγματικά, θα συνειδητοποιήσεις ότι κάποτε ήταν κομμάτι του εαυτού σου (συνέχισε όμως να μου χαμογελάς και όλα θα πάνε καλά).
Όμως το Her, μέσα από την ακατάβλητη ανάγκη να έρθει κοντά σου, μοιάζει να έχει τη δική του επιθυμία, χαρακτηριστικό μιας τεράστιας ταινίας που έρχεται να σου κάνει παρέα, μια στο τόσο πλέον. Γνωρίζει ότι θα απομακρυνθεί και θα φύγει όταν δεν το έχεις πια ανάγκη, όμως δεν θα σε αφήσει μονάχο, ούτε για μια στιγμή. Διότι μέσα από την παρέα και τις συνομιλίες (ίσως και τις διαφωνίες), θα έχεις κοιτάξει ένα σπάνιο κομμάτι του εαυτού σου, θα θυμηθείς και πάλι εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός, σα να μη πέρασε μια μέρα από τότε, με την ελπίδα να ξεκινήσεις μια καινούρια αναζήτηση για κάτι που ζει όχι μονάχα μέσα στις ταινίες. Την επιθυμία να βρεις το θάρρος  να αναζητήσεις ένα αληθινό πρόσωπο, να κοιτάξεις ακριβώς δίπλα και να ερωτευτείς κάποιον που νοιάζεται, όπως ας πούμε, ένα καλό σου φίλο.



πηγή
 http://cinenoxoi.blogspot.gr/

trailer
https://www.youtube.com/watch?v=WzV6mXIOVl4